Ervaringen van Adoptanten

Ons nichtje Maike is vrijwilliger bij RPC. Zij stuurde ons een berichtje dat ze een super lieve hond op het Center hadden, die echt wat voor ons zou zijn.

Onze hond hebben we wegens ziekte helaas moeten laten inslapen. We wilden wel weer een nieuwe hond, maar waren nog niet echt op zoek..

Na een paar foto's en filmpjes waren we snel verkocht!

We hebben alles in gang gezet en de adoptie papieren snel getekend.
Akka (voorheen Madelief) zou snel naar Nederland komen. Vlak voor vertrek bleek ze echter Karpatten (teken) ziekte te hebben. Gelukkig had ze hier geen last van. Wel kreeg ze een Doxy kuur van 2 weken, en na controle bij de dierenarts mocht ze eindelijk vliegen!

Akka is een hond van 4,5 jaar en heeft op Curaçao geen fijn leven gehad bij haar vorige baas.
Ze was heel erg mager toen RPC haar en haar puppies heeft gevonden.
1 puppy was nog bij haar toen ze haar hebben weg gehaald, deze pup heeft gelukkig ook een heel goed thuis gekregen.

7 oktober 2023 kwam Akka aan in Nederland. Eenmaal thuis was het voor allemaal even wennen, maar dat verliep zeer goed.
Ons zoontje Hendrik van 3 jaar, die haar nieuwe naam heeft bedacht 😀, was ook meteen verliefd op haar.
Zo'n lief beestje is het.

We hebben de eerste paar nachten een camera op de bench gericht om te kijken hoe het 's nachts ging, maar ze heeft heerlijk liggen slapen.

De eerste paar weken had ze verlatingsangst, maar dat is allemaal goed gekomen, nu ze weet dat dit haar thuis is en ze alle vrijheid heeft hier.

We wandelen hier zo van het erf het bos in en dat vindt ze zalig.
Met Hendrik samen gaat perfect, ze spelen veel samen en als Akka er geen zin meer in heeft, zoekt ze een plekje voor haarzelf.
Als wij een onverwachte beweging maken schrikt ze soms nog wel, maar na wat ze allemaal heeft meegemaakt is dat ook niet zo gek.

Als je op zoek bent naar een hond, kan ik iedereen aanraden om niet alleen bij puppies te kijken, maar ook bij de volwassen honden.
Het voordeel is dat ze al zindelijk zijn en het speelgoed van de kinderen laten liggen ☺️.

Wij kunnen ons geen betere hond voorstellen en hopen nog heel lang van deze lieverd te mogen genieten ❤️.

Liefs Jasper, Chantal en Hendrik Zwiers uit Holten (Nederland)

In april 2023 waren we op vakantie in het mooie Curaçao. We hadden een huisje & auto gehuurd om zelf de mooiste (en rustigste) plekjes te ontdekken.

Op onze laatste dag hadden we een bezoekje aan het Rescue Paws Center gepland. Onze dochters reisden ook mee, dus we vonden dit een absolute must aangezien we allemaal enorme dierenliefhebbers zijn.

Gerard gaf ons bij alle honden uitleg. Dat zorgde dan natuurlijk voor de nodige traantjes bij ons allemaal. Tranen van verdriet om het leed van deze prachtige viervoeters, maar ook tranen van ontroering omdat er zo’n fantastische warme mensen zijn die zich bekommeren om het lot van deze gouden hartjes.

Aan het einde van onze rondleiding, kregen we te horen dat een paar dagen ervoor een mamahond was binnengebracht met 8 kleine puppy’s. Ze was bebloed aan de kant van een drukke weg gevonden. Gelukkig werd ze spoedig opgepikt samen met haar kiddies.

Daar zagen we voor het eerst mama Erna. Wat was ze lief! We mochten haar pupjes oppakken, knuffelen, strelen… En wat een mooie bruine ogen heeft ze!

Tijdens de reis terug naar België, bleven deze bruine piepers in onze hoofden hangen. Wat als… Pups worden meestal snel geadopteerd. Maar mama Erna dan? Veel gebabbeld met de kinderen, en eens goed geknuffeld met onze bruine labrador Rex thuis… Dat maakte dat we met z’n allen de sprong hebben gewaagd om toch de adoptie door te laten gaan.

Rex is een hele lieve sociale hond die echt wel goed met andere honden om kan gaan. Ook Erna was sociaal genoeg, dat hadden we op het center zelf gezien. Ook de vele filmpjes die we van de vrijwilligers kregen, lieten zien dat andere honden & kinderen geen probleem waren voor Erna.

Op 15 juli was het zover, lieve mama Erna kwam aan op Schiphol. Wat een zenuwen hadden we. En ook wel wat angst. Zou dat wel goed gaan…? Hebben we wel de juiste beslissing genomen…?

Een klein wandelingetje tot aan de auto in de parking van de luchthaven deed haar direct goed. Wat een lange reis had ze achter de rug. En dan ook nog eens een tweetal uurtjes in de auto richting België. Onze knappe meid deed het super in de auto. Ze had zelfs wat geslapen.

Eenmaal thuis zijn we rustig uitgestapt.

Rex was al vertrokken op wandeling zodat ze elkaar rustig konden ontmoeten op ‘neutraal’ terrein. Ze hebben veel aan elkaar gesnuffeld.

Vervolgens gingen we rustig naar ons thuis. Erna had heel wat prikkels ondervonden die afgelopen 48uur. Dat voelden we duidelijk. Ze grommelde wel eens als Rex te dicht bij haar kwam.

De eerstkomende nacht hadden we de honden apart gezet. Mama Erna in de berging + garage. Rex in de woonkamer + keuken. Dit verliep erg vlot. De nacht die erop volgde, wilden we het weer zo doen. Totdat Rex ’s nachts zelf de deur voor Erna was gaan opendoen. Tot zover het uit elkaar zetten van de honden dus…

We hadden met de kinderen (8 en 12 jaar) duidelijke afspraken gemaakt. Als Rex en/of Erna in hun mand gaan liggen, dan willen ze met rust gelaten worden & worden ze niet aangeraakt, geaaid, gestreeld, geknuffeld… En dat werkte ook erg goed.

Na een nachtje rust, merkten we al snel dat mama Erna helemaal op haar plooi kwam. De slaap en de ont-prikkeling deed haar deugd.

Helemaal op haar tempo.

Het wandelen deed (en doet) haar ook vaak deugd.

Ze werd heel snel gewend aan ons ritme en paste zich soepel aan. Er waren geen ongelukjes ’s nachts en overdag, ze deed telkens haar behoefte in de tuin.

Wat ons erg opvalt is hoe graag ze geknuffeld wordt. Als we ons in de zetel zetten, komt ze er onmiddellijk bij liggen om zo veel mogelijk maximale huid-to-vacht-oppervlakte in te nemen. Ze kan uren vertroeteld worden.

We zijn heel blij dat we toch deze keuze gemaakt hebben. Ik heb m’n buikgevoel gevolgd en over m’n angst heen gestapt. Twee honden samen is écht wel ok. Het maakt het vertrekken naar het werk ook minder erg. Ze hebben mekaar 😊.

Bij het zien van de foto’s van Pelle waren we meteen verkocht! Wat een ongelooflijk lief en speels bekkie had hij.

Pelle was inmiddels al een stukje ouder dan op de foto’s maar dat lieve bekkie had hij nog steeds.
Eind janunari 2023 was het dan eindelijk zover en landde hij eindelijk op Schiphol.

Jeetje wat was hij bang toen hij de bench uit moest. Pelle was zeven maanden oud en had alles nog nooit eerder gezien. We hebben hem in onze jas mee genomen naar de auto, het was best koud in Nederland . De reis naar huis in de auto ging goed. En eenmaal thuis begon het grote ontdekken. Alles was nieuw voor Pelle, een auto die voorbij reed, spelende kinderen voor de deur en een tv was helemaal iets geks. We hebben alles rustig aan gedaan zodat Pelle alle tijd had om rustig te wennen aan zijn nieuwe omgeving en zijn nieuwe baasjes. Het is niet niks om ineens een bank te hebben waar je op kan liggen en die hele etensbak die voor jou is, zonder dat je hoeft te delen. De kinderen vond hij in het begin wat spannend, maar inmiddels zijn ze helemaal aan elkaar gewend en gaat dit prima. Hij is een vrolijke hond die nieuwe dingen soms nog erg spannend vindt. Maar zijn nieuwsgierigheid en open karakter winnen het toch elke keer. En voor een lekker snoepje doet hij ook alles. Pelle speelt graag met andere honden en is dan niet moe te krijgen. Inmiddels zitten we met Pelle op training en ook dat gaat goed. Het is een leergierige hond die de dingen snel oppakt.

Ook de begeleiding vanuit Rescue Paws is het gehele traject top geweest. En nog steeds hebben we af en toe contact met elkaar.

In de toekomst bezoeken we graag het Rescue Center op Curaçao om te zien waar hij vandaan komt en om de andere lieverds op het Rescue Center te knuffelen.

2 jaar na het overlijden van mijn vorige hondje was ik er weer aan toe om een andere hond evenveel liefde te geven samen met mijn gezin.

Via Instagram kwam ik terecht bij de Rescue Paws Curaçao.
Daar kwam ik de foto’s tegen van Muis en haar broertjes en zusjes die een huisje zochten. Ik was op slag verliefd.

Ik heb toen een adoptie aanvraag ingediend. Toen kwam ik in contact met Rescue Paws Curaçao. Ik ben toen door de moeilijke (maar terechte) keuring heen gekomen.
Tijdens deze procedure hebben zij goed benadrukt dat een puppy uit het buitenland een stuk lastiger kan zijn.

Tijdens de weken voorafgaand aan de vlucht werd ik keurig op de hoogte gehouden met foto’s en uitgebreide verslagen van Muis. Dit vond ik erg prettig. Hierdoor werd ik nog enthousiaster.

In januari 2023 was het eindelijk zover, Muis kwam naar huis! Eenmaal thuisgekomen was het inderdaad zwaarder dan ik op voorhand had gedacht. Muis was een drukke pup. Waar ik hoopte dat mijn kinderen erg enthousiast waren, waren ze in het begin bang voor Muis omdat ze erg speels was en daardoor speels wilde bijten.

Dit was in het begin erg lastig, en het was een proces met af en toe een traan. Want 2 kleine kinderen en een pup in huis is erg lastig. Dus vergis je hier alsjeblieft niet in. Maar we hebben doorgezet en veel geoefend. Daardoor hebben wij nu een vreselijk lieve hond waar de kinderen gek op zijn en zij op de kids.

Ik had het voor geen goud willen missen en ik ben erg blij dat ik de keuze voor Muis heb gemaakt.

Tot slot wil ik jullie heel erg bedanken. Ik zou iedereen aanraden om bij jullie een hond te adopteren. Je wordt erg goed voorbereid, begeleid en ook de nazorg is erg fijn.

Wat was het wachten spannend, maar wat werden we goed voorbereid én vooral op de hoogte gehouden.

Hierdoor konden we ook thuis de voorbereiding doorzetten. 2 kleine kinderen en nog een hond, ook die moesten alvast wat dingen leren. Zo werd de bench vast neergezet en nee dat was geen speelgoed. De bench is en blijft verboden terrein. Rust en een veilige plek voor Rox.

Werkschema’s werden omgegooid zodat er elke dag iemand thuis zou zijn en internet werd uitgeplozen naar een goede puppy uitzetlijst (belangrijkste daarop wat voor andere puppy’s misschien niet geldt, maar voor een rescue hondje zeker wel: anti-ontsnappingstuig).

19 januari konden we Rox eindelijk bij ons thuis verwelkomen.

Na aankomst op Schiphol lekker op schoot, onder een dekentje (want koud!!!) mee in de auto. Verder hadden we uiteraard veel lekkers, doekjes, riemen en tuigjes mee.

Thuis eerst even rustig de woonkamer ontdekken. Zoveel prikkels en nieuwe indrukken, dus al snel weer in een diepe slaap. Einde van de middag nog de eerste ontmoeting met onze kinderen en dat was liefde op het eerste gezicht bij alle drie.

De dagen erna (zeg maar gerust weken) stonden in het teken van rust, rust, rust. Rox sliep 3 weken in de reisbench bij ons op de slaapkamer en daarna zonder problemen in de bench beneden. We hadden dan ook al wel aan benchtraining gedaan beneden, dus die bench was haar niet onbekend.

Verder waren vooral een band opbouwen, Rox laten wennen aan ons, ons huis en zindelijk worden onze eerste prioriteiten.

Dat laatste gebeurde met behulp van puppy pads en de achtertuin.

Buiten wandelen duurde maar 5 minuten per keer op plekken waar geen verkeer rijdt (want prikkels!) en daar deed ze ook zeker haar behoefte niet. Nu na 3 maanden doet ze haar behoefte tijdens een wandeling op een paar vaste plekken en wandelt ze ook vrolijk mee over de bekende paden. In de richting van meer verkeer vindt ze nog steeds erg spannend.

Wij zijn echt ontzettend blij met de keuze voor een Rescue hond en vooral met onze Rox. Mocht je nou denken dat een Rescue hond ook wat voor jou is, besef je dan goed dat je echt moet investeren in rust, tijd en prioriteiten stellen (een pup die nog aan het wennen is aan drukte en bang is voor vreemde honden kun je namelijk niet naar een pension brengen als je met vakantie wilt). Een Rescue hond heeft namelijk echt een andere aanpak nodig dan een gewone pup.

Oh en wat betreft de liefde op het eerste gezicht tussen de 3 musketiers. Die is er na wat struggles (scherpe puppy tandjes & lomp gedrag) nog steeds! ♥️

Toen we drie jaar geleden naar Curaçao verhuisden, ging onze hond Mavro mee. Mavro zat meer dan 10 uur in een bench, dit is voor een hond erg lang.

Omdat we nog geen echt thuis hadden, ging hond Mavro lenea recta mee in het busje van Eveline Yuka, waar hij meteen minutenlang met z’n achterpoot omhoog zijn blaas leegde....
Wij gingen naar een B&B vlakbij de Jorisbaai. Na weken hadden we een huis, met tuin en zwembad en kwam Mavro weer bij ons. Mavro was een grote, zwarte lobbes, door ons gevonden in Griekenland. Na twee jaar werd onze Griekse vriend ziek en heeft dierenarts Pieter hem laten inslapen. Groot verdriet.....

Binnen een jaar leerden we een foster, Joyce, kennen die een aantal Rescue-pups had rondlopen. We werden op slag verliefd op Pleuntje, een teefje van een paar maanden: pittig, brutaal maar erg aanhankelijk. Wat toen eigenlijk niet de bedoeling was, gebeurde toch. We besloten Pleun te adopteren.
We zullen nooit vergeten hoe die kleine meid bij ons de veranda op klom, behangen met slingers en met een blik van “Ik kom hier wonen, hoor!”
Pleun had al snel het thuisgevoel en bleek een iets te goede waakhond te zijn en blafte naar alles wat langs kwam. Het advies van een aantal kenners was: neem er een wat oudere reu bij, dat tempert het gedrag van Pleuntje wel.

Via dezelfde weg kwam Storm op ons pad: een reutje en ruim een jaar ouder. Storm had een moeilijke jeugd achter de rug: botbreuk, geopereerd, twee keer verkast en kwam uiteindelijk bij ons en Pleun terecht. Een prima combi. Storm dolde met Pleun, maar door een grauw of snauw liet hij merken: genoeg is genoeg. Hij had weer zijn roedeltje. Zijn aanwezigheid bij ons was dus de kers op de taart!

Iedere ochtend wordt er al vroeg gerend bij de Jorisbaai. Ze genieten ervan, totdat Pleun opeens ophield met rennen en op haar kont ging zitten.....het begin van een langdurig proces van veel onderzoeken, operaties en lang revalideren. Maar.....we denken dat Pleun de enige Westpointer op het eiland is met een titanium knie!
Inmiddels is alles weer bijna normaal, we zijn blij met elkaar, we hebben we goede oppasadressen en we hopen zo de komende twee jaar hier op Curaçao met elkaar door te brengen.

Natuurlijk gaan ze daarna mee terug naar Nederland. Hoe dat zal gaan? We zien het wel.....er zijn altijd oplossingen!

17 december 2022 was het na lang wachten zover... Kleine Joep maakte de grote oversteek van Curaçao naar Nederland. Inmiddels is Joep een hele grote, blije en lieve tiener en we zijn dolverliefd op hem.

𝔼𝕖𝕟 𝕝𝕒𝕤𝕥𝕚𝕘𝕖 𝕖𝕟 𝕚𝕛𝕤𝕜𝕠𝕦𝕕𝕖 𝕤𝕥𝕒𝕣𝕥
Het verliep allemaal niet zonder slag of stoot. Met heel veel tips op zak van het center gingen we vol goede moed aan de slag. Doe het rustig aan, hij moet wennen. Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen. In de praktijk is dat soms echt wel lastig.

ℍ𝕖𝕥 𝕝𝕦𝕜𝕥 𝕟𝕚𝕖𝕥, 𝕞𝕒𝕒𝕣 𝕨𝕖 𝕘𝕖𝕧𝕖𝕟 𝕟𝕚𝕖𝕥 𝕠𝕡!
Toen Joep eenmaal thuis was, was het eigenlijk gelijk goed. Hij was rustig, gezellig en werd graag geknuffeld. Alleen hij wilde echt (maar dan ook echt) niet onze straat uit. Dat bleek dus echt de grootste uitdaging voor ons. Belangrijk is om zelf goed je hond aan te voelen. Joep is gevonden vlakbij het vliegveld met zijn moeder, broertjes en zusjes. Wij denken dat hij verkeersgeluiden associeert met die (nare) periode. Het allerbelangrijkste is dat je het echt heel rustig aandoet. Onze opening was het bos en het strand, dat was gelijk een succes. Hij rent niet, maar hij racet over het strand en geniet daar enorm van. Joep is nu vijf maanden bij ons en we kunnen inmiddels een heel klein blokje in de wijk lopen. Dat is prima voorlopig. Iedere week gaan we ietsiepietsie verder en zo komen we er wel. Stap voor stap.
𝔸𝕝𝕤 𝕙𝕖𝕥 𝕝𝕦𝕜𝕥, 𝕘𝕖𝕧𝕖𝕟 𝕨𝕚𝕛 𝕛𝕖 𝕖𝕖𝕟 𝕕𝕚𝕜𝕜𝕖 𝕙𝕚𝕘𝕙 𝕗𝕚𝕧𝕖!
Een hondje adopteren doe je voor een heel leven en niet voor even. Van tevoren weet je niet hoe groot je hond wordt, of hij angsten heeft of hoe zijn karakter is. Het kan best zijn dat het iets anders uitpakt dan je van tevoren verwacht. De ervaring en adviezen van het Center zijn daarom erg belangrijk. Wij zijn in ieder geval erg dankbaar voor alle hulp en steun en super blij met onze Joep. Keep up the good work!

 

Wat kan wachten soms extreem lang duren. Zeker in het geval van Excel. Ook had hij een tekenziekte, wat zijn komst al even had uitgesteld.

29 november 2022 was dan eindelijk de grote dag.

De reis leek wel een eeuwigheid te duren, net als de afhandeling op Schiphol. Eenmaal in de parkeergarage had Excel geen behoefte om mee te gaan, hij was extreem bang. Toen we hem eindelijk in de auto hadden, viel hij gelukkig wel in slaap. Bij thuiskomst vond hij alles erg spannend en ook de kinderen die s ’middags uit school kwamen waren eng. Hij blafte toen ook veel naar de kinderen. We hebben hem op een gegeven moment zelf maar in de bench gelegd zodat hij kon gaan slapen want hij bleef doorgaan. Uit zichzelf stoppen en zijn rust pakken zat er nog niet in. 

Buiten lopen ging in het begin niet tot nauwelijks, eigenlijk deed hij alles in de tuin.

Na 3 dagen in Nederland kreeg het vrouwtje eindelijk het tuigje bij hem om. Ook werd er een stukje buiten gelopen, maar zijn behoeftes deed hij toen toch nog maar liever in de tuin. Een veilige, vertrouwde plek zonder extra prikkels.

In de eerste 3 weken werd de band tussen het vrouwtje en Excel veel beter, alleen van het baasje moest Excel nog vrij weinig hebben en dit resulteerde tot vervelend gedrag naar mij toe. Toen hebben we gelijk aan de bel getrokken bij Wendy (vrijwilliger); Wat we hier mee aan moesten want dit ging zo niet langer. Zo zijn wij in contact gekomen met Esther. Zij is een gedragskundige, gespecialiseerd in buitenlandse honden.
Na 1 sessie met Esther werd de situatie al stukke beter. Wij kregen goede tips waar wij mee uit de voeten konden. Het kwam er vooral op neer dat wij vooraf teveel verwachtingen hadden gehad en we vrij onzeker naar hem toe waren.

Nu bijna 6 maanden later kunnen wij ons geen leven meer zonder Excel voorstellen. Hij is zo’n onwijs lieve hond voor het hele gezin. Elke avond kruipt hij tussen de kinderen in op de bank en zodra zij naar bed gaan, komt hij tussen ons in liggen op de bank.

Tijdens het wandelen vindt hij mensen soms nog wat spannend, maar dit gaat steeds beter. Andere honden vindt hij geweldig, hij wil met alle honden spelen. Hij heeft energie voor 10 dus een extra rondje rennen kan geen kwaad voor hem.

Wij zijn Rescue Paws Curaçao erg dankbaar voor de begeleiding en eigenlijk alles.

Ook Foster Judy zijn we erg dankbaar en hebben we nog steeds geregeld contact mee.

 

Na onze vakantie op Curacao in november 2021, met mooie stranden en veel ontmoetingen met honden, hadden wij niet de intentie op een hond te adopteren. Toen ik hoorde van RPC en op de site keek, zag ik Plien's gezichtje. Haar grote, schattige oren konden wij niet vergeten.

We vulden het adoptie formulier in en in eerste instantie ontvingen we een afwijzing. Een ander gezin had Plien al geadopteerd. We waren teleurgesteld, er waren veel andere honden maar geen een die ons zo aansprak als Plien. Na een tijdje bleek dat we tóch geluk hadden, het andere gezin had de adoptie geannuleerd omdat ze Plien te verlegen vonden.

Toen der tijd verbleef Plien bij een foster gezin op Curaçao en ze was nog te jong om te vliegen. De foster, Liv, stuurde ons foto's, filmpjes en informatie. We konden al onze vragen stellen en we werden goed op de hoogte gehouden. Het was een spannende tijd!

Een paar dagen voor vertrek kregen wij het nieuws dat Plien gediagnosticeerd was met megaoesophagus. Dit houdt in dat Plien moeite heeft met het absorberen van voedsel. Haar slokdarm functioneert niet naar behoren, daardoor klotst het eten weer naar boven wanneer Plien gegeten heeft. Deze aandoening is ongeneselijk. Plien moet dus rechtop eten zodat het eten door de zwaartekracht doorzakt naar haar maag en ze niet hoeft over te geven.

We kregen de optie om de adoptie te annuleren, maar dit wilde wij absoluut niet. Plien verdiende een gelukkig leven en dat wilde wij haar bieden.

Eenmaal het vliegtuig uit, in de bench, zat ze... zo klein en bang... Een lange vlucht, een nieuwe omgeving en allemaal vreemde mensen. Gelukkig heeft ze op weg naar huis op mijn schoot wat kunnen slapen.

De eerste tijd was ze  bang voor mensen, wilde ze niet het huis verlaten, had ze verlatingsangst en moest ze veel overgeven.

Snel ging ze met mij mee naar de stallen. Plien is dol op paarden. Ze begrijpt alleen niet waarom de paarden niet met haar willen spelen.

Thuis pakte ze goed haar rust en langzaam aan begreep ze dat dit haar huisje was waar ze nooit meer weg hoeft. Ze werd steeds blijer.

Later zijn we ook naar de hondenschool geweest, Plien houdt van alle dieren; ze wil zelfs vrienden worden met katten en egels.
Op school is ze een echte nerd, ze leert heel graag en ze doet het super goed!

Het probleem met eten werd erger. Haar eten kwam er regelmatig weer uit en ze voelde zich niet goed. Ze viel af en we maakte ons erg zorgen.
We hebben van alles geprobeerd, bijvoorbeeld het eten pureren. Maar ze bleef maar afvallen, op een gegeven moment zagen we zelfs haar ribben.
Toen hebben we een Bailey Stoel voor haar gebouwd, hierin kan ze rechtop staan terwijl ze eet zodat het eten direct doorzakt naar haar maag. Ook zijn we naar een voedsel specialist geweest op aanraden van de dierenarts. Toen haar stoel af was ging ze al snel zelf in de stoel staan, ze wist dat ze daar te eten kreeg en ze kon niet wachten.

De stoel hielp enorm, ze hield haar voedsel meer binnen en ze kwam aan en begon beter te slapen. Ze werd weer een levendige, energieke hond.

Aan het einde van vorig jaar kreeg ze een longontsteking... Gelukkig kreeg ze medicatie en kwam ze er snel bovenop!

Sinds het begin van het jaar een Plien weer zonder haar stoel. Ze eet uit een verhoogde bak en na het eten komt ze bij ons op schoot zitten totdat ze een boer laat. Uiteraard zijn er goede en slechte dagen, haar eten komt soms nog wel eens naar boven.

Nu is Plien bijna 2 jaar oud. Ze doet het zo goed. Vakanties, grote steden, winkelcentra, liften, paarden, houdt van water, is gek op alle honden - het gaat allemaal zo goed!
Sommige mensen vindt ze niet leuk -we zijn er nog niet uit waarom-. Ze blaft naar een enkeling.

Toen we Plien kregen was ze 9.2 kilo, ze was erg angstig en mager. Nu, maar dan een jaar later weegt ze 17 kilo en is ze een prachtige, grote, energieke hond.

In ons geval een adoptie met een keuze en vele uitdagingen. Maar we hebben geen moment spijt gehad van de adoptie. Ze is fantastisch, echt een geweldig familie lid. We willen niet meer zonder haar zijn.

Onze connectie met Curaçao begon in 2018 en hoewel we verliefd werden op het eiland, werden we echt verliefd op de honden. Degenen die ons kennen weten dat we van alle honden houden, maar ik heb vooral een zwak voor de mama's. We hadden al één Rescue hondje thuis en in 2020 kwamen we ons eerste RPC-meisje tegen, Miley. Vreselijk verwaarloosd en met puppy's, daarom hebben we haar eerst moeten laten bijkomen voordat we haar formeel konden adopteren.

Toen moesten we een manier bedenken om haar tijdens de pandemie (Curaçao/Amsterdam/Toronto) naar Canada te krijgen. In 2022 konden we een derde hond adopteren en we waren zo dankbaar voor de mogelijkheid om Pia formeel te adopteren (we hadden haar een jaar eerder op afstand geadopteerd). Pia kwam bij ons via een vluchtvrijwilliger. Pia was ook mama (gevonden met 7 puppy's na een brand) en heeft ook meer dan een jaar als surrogaatmama bij RPC gediend.

We hebben geen van onze meisjes ontmoet voordat we ze adopteerden. We hebben een geweldige relatie opgebouwd met Miley's fosters en ontvingen regelmatig updates en video's van haar. Vrijwilligers van RPC (Lena & Wendy) kenden Pia goed en gaven ons uitgebreide video's en updates. Hierdoor voelden we een band met beide honden zonder ze daadwerkelijk te hebben ontmoet. De video's en informatie zorgde dat wij de honden leerde kennen op afstand en dat wij een inzicht kregen in hun persoonlijkheden.

Voor degenen die adoptie van een volwassen hond overwegen: Het is het beste gevoel wat er is! Wij hebben het 3 keer gedaan. Ik geloof sterk in de RPC-benadering om altijd 3 dagen, 3 weken, 3 maanden te onthouden om het nieuwe gezinslid langzaam te laten acclimatiseren. Het gaat erom geduld en begrip te tonen en realistische verwachtingen te hebben terwijl ze zich op hun gemak voelen en vertrouwen krijgen in hun nieuwe omgeving. Ook is het belangrijk om de Rescue honden niet te overweldigen. Alles in hun wereld zoals ze die kenden, is veranderd: nieuwe mensen, het weer, nieuwe bezienswaardigheden, geluiden en geuren, misschien nieuw in een stedelijk gebied (verkeer, trappen, liften), autorijden enz. Zelfs de honden kunnen anders lijken, en eenden worden de nieuwe hagedissen.

Bij aankomst in Canada was de primaire focus om ervoor te zorgen dat ons nieuwe gezinslid zindelijk werd in de nieuwe omgeving en hen daarbij te helpen door een vaste routine op te bouwen (wees niet verbaasd als uw hond niet meteen zijn behoefte doet tijdens het acclimatiseren. Het kostte Pia 48 uur). Daarna was het gewoon oefenen met aan de lijn lopen en ze laten wennen aan wandelingen. Elke keer ontdekten ze een beetje meer. Ook bouwden we een mand op en versterkten we het vertrouwen.

Daarna introduceerden we zaken als een autorit of een ontmoeting met een familielid, waarbij we onze Rescues geleidelijk wat meer blootstelden. Elke hond is anders en er is geen vast recept, dus het gaat erom de tijd te nemen om ze echt te leren kennen en dat vertrouwen op te bouwen. Wat ze moeten weten, is dat je ze op jou kunnen vertrouwen, dat ze veilig zijn in hun nieuwe thuis en dat ze de tijd en rust krijgen om stapje voor stapje te wennen aan de enorme veranderingen.

Onze beide adoptie-ervaringen zijn ongelooflijk goed verlopen. We blijven actief betrokken bij RPC in hun voortdurende inspanningen om een ​​verschil te maken. We helpen anderen bij het adoptieproces naar Canada en de VS zijn dit jaar zelf vluchtvrijwilliger geworden door Rubio (Tucker) naar Canada te brengen. RPC heeft ons in staat gesteld om ongelooflijke mensen te ontmoeten in zowel Curaçao als Canada en geweldige vriendschappen te maken. We zullen altijd zoeken naar de mogelijkheid om te helpen waar we kunnen.

7 mei 2021 - eindelijk was het dan zo ver, de vlucht naar je forever home in Nederland!
Van tevoren wisten we al dat je veel dingen spannend vond en dat we de tijd zouden moeten nemen om jou thuis en op je gemak te laten voelen.

Dit werd nog eens extra zichtbaar toen je daar achterin het hoekje van de reisbench zat, klein en zo breekbaar. Waar je reismaatje de bench uit kwam rennen, werd jij eruit getild, zo in mijn armen. Tot in de auto heb ik je getild, ook daar ben je in een hoekje gaan liggen, onderweg heb ik veel tegen je gepraat en voor je gezongen (misschien een beetje vals, sorry nog daarvoor). Alles om jou op je gemak te stellen en jou vertrouwd te maken aan mijn stem.

Dit zou een maand later goed van pas komen, maar daar komen we straks op.

Eenmaal thuis hebben we je geïntroduceerd aan jouw veilige plek, je bench, waar je nu nog steeds graag in ligt: voor wat rust, om te slapen en om lekker op een kluifje te knabbelen. Het heeft zeker een halve dag geduurd voordat je je eerste stapjes door je nieuwe thuis durfde te nemen, waarna je snel weer in je bench kroop, maar beetje bij beetje werd je ontdekkingstocht steeds groter. De eerste nachten sliep ik bij jou, beneden op de bank, als ik uit het zicht was begon je hartverscheurend te piepen. Klein meisje… Wat heb ik me toch vaak afgevraagd wat je wel al niet allemaal had meegemaakt in die 9 weken voordat je alleen werd gevonden op straat zonder mama. Van beneden in mijn armen slapen zijn we naar in de bench op de slaapkamer slapen gegaan, totdat je het aandurfde om “alleen” te zijn, wat een overwinning was dat!

Maar bij overwinningen horen ook tegenslagen… Na 1 maand glipte je door de voordeur, de wijde wereld in. In totaal zijn we 6 uur met man en macht in de brandende zon op zoek naar jou geweest, we dachten jou nooit meer terug te zien en dit waren 6 zenuwslopende, maar ook emotionele uren. Je bleek nooit ver weg te zijn, vanuit de bosjes heb je al die tijd naar ons gekeken & na 6 uur had ik het eigenlijk wel al een beetje opgegeven… Daar zat ik dan: op het fietspad, huilend, smekend dat je terug zou komen, omdat ik bang was dat jou iets zou overkomen. Op dat moment, dat ik daar alleen zat en je m’n stem hoorde, stak je je kopje boven het hoge gras uit en liet je het toe dat ik je kwam halen. Ik heb je die hele avond niet meer losgelaten en we zijn extra voorzichtig geworden.

Op de puppycursus zeiden ze: dit gaat er nooit meer uit, ze gaat nooit los kunnen lopen & kijk waar we nu zijn! Je loopt wel degelijk lekker los. We zijn nog steeds voorzichtig, want drukte, rare of harde geluiden en nieuwe mensen zijn nog steeds spannend, maar wij hebben samen een manier gevonden om hiermee om te gaan en samen groeien we nog iedere dag.

Zo ontzettend trots op onze knappe (zowel qua uiterlijk als innerlijk) westpointer en waar ze na 2 jaar in Nederland staat! Om dit te vieren hebben we de tropische sferen in Curaçao proberen nabootsen en ben je verwend met nieuwe speelgoedjes die hier helemaal bij passen!
Het leven met een westpointer is niet alleen rozengeur en maneschijn, but it’s totally worth it! Lieve Izzy, we houden van jou en kunnen ons geen leven meer voorstellen zonder jou

Bedankt RPC voor het opvangen en verzorgen van deze hondjes zodat ze een kans krijgen op een mooi leven en aan alle adoptanten: bedankt voor het bieden van een thuis aan deze bijzondere en unieke honden, want dat zijn ze zeker, stuk voor stuk!

 

14 februari 2021 was de dag dat Bella landde op Schiphol, Valentijnsdag, hoe toepasselijk. De weken daarvoor verbleef je bij Wendy thuis. Ik kreeg gelukkig veel foto’s en filmpjes!
Je zag er uit als een lieve hond met een heel zacht karakter, maar ook heel speels. Door de verhalen van Wendy begreep ik al wel dat je een speciale was.

Die week dat je naar je forever home vloog was het in Nederland heel koud, zo’n -10 en er lag een flink pak sneeuw. Het was afwachten hoe een hond uit Curaçao daar op zou reageren dus voor de zekerheid had ik ook maar een jasje gekocht. Op de dag zelf was ik behoorlijk gespannen, toch ingrijpend zo’n lange reis de oceaan over. Hoe zou het met je gaan, hoe zou je op alles reageren?  Eenmaal door de douane ben ik met je naar de wc’s gereden om daar de bench open te doen en je tuigje om te doen. Je liep er eigenlijk al vol vertrouwen, en vooral heel nieuwsgierig, uit. In de auto naar huis heb je veilig bij me op schoot gezeten en dat vond je allemaal wel prima. Thuis de eerste stappen in huis en in de tuin met sneeuw waren ook allemaal geen probleem.

De eerste dagen moest vooral ik zelf erg wennen, jij was een stuk relaxter. Het uitlaten was vanwege de sneeuw wel een uitdaging en er zijn ook wel wat ongelukjes in huis geweest maar dat ging heel snel veel beter. Ik was erg blij met het goede contact met Wendy omdat ik in het begin wel onzeker was over hoe ik reageerde op Bella. Ik was veel afstandelijker dan ik op voorhand had verwacht. Maar we zijn naar elkaar toe gegroeid en we zijn nu echt een eenheid.

En wat Wendy me al had laten weten, je bent inderdaad een heel speciaal hondje. Zelden heb ik een zo makkelijk en relaxed beestje meegemaakt en iedereen die je ontmoet is weg van je. Je blijft wel heel gevoelig en hebt het liefst dat elke dag hetzelfde is maar ik geef jou de tijd zoals jij mij in het begin de tijd hebt gegeven en we genieten enorm!